Een wandeling door het gehucht Les Vallons betekent het ontdekken van een samenleving die was gestructureerd rond een melkveehouderij waar de melk elke dag werd geoogst, in de winter op de boerderijen, en in de zomer op de Criou-berg.In het begin van de 19e eeuw werd een reiziger gecharmeerd door de schoonheid van Vallon's vrouwen. Hij verliet Samoëns en nam de weg naar Sixt. Tegenwoordig is het nodig om de hoofdweg te verlaten en naar de basis van de Criou te gaan. De ontdekking van zo'n bijzondere groep monumenten begon daar en het was een bepalende factor voor de toekenning van het Pays d'art et d'histoire-etiket aan de gemeente. Zeker, het ontdekken van de originaliteit ervan betekent nieuwsgierig zijn en wandelen langs de boerderijen van Vallon d'en haut en Vallon d'en bas. Terwijl de moderne gebouwen een gebied beginnen te bezetten dat oorspronkelijk aan de landbouw was gewijd, heeft de woningbouw het stempel van intensieve exploitatie van een ruige omgeving behouden.
Om het hoofd te bieden aan de meestal vijandige natuur zijn de grote boerderijen gehergroepeerd, waardoor ze elkaar ondersteunen en het gevoel van veiligheid van hun eigenaars versterken. Om de bewoners samen te brengen, zijn er ook de bekkens waar de mensen zich komen verfrissen, waar de kuddes vroeger stopten om te drinken, de ene gevoed door een natuurlijke bron die uit een boomstam komt, de andere trots op zijn zuil die vakkundig is versierd door een beeldhouwer uit het dorp, François Mugnier. Vallon's leven heeft nog een ander centrum, de 17e eeuwse kapel met zijn achthoekige klokkentoren, bekroond met een koepel met uitwendige rondingen.
De barokke invloed is aanwezig. De kerk is opgedragen aan de Heilige Apostelen Jacques, Philip en Joseph en werd in 1636 gebouwd om de pestepidemie te stoppen. Het denken over bergen impliceert sneeuw en lawines: in 1831 stroomde er een lawine over de helling van de Criou en bracht de sneeuw naar de hoogte van de klokkentoren van de kapel, die daar tot 15 augustus bleef liggen. Wat als de heiligen het op zich hadden genomen om het dorp te beschermen? In 1999 stroomde de lawine naar beneden en stopte in de buurt van het gebouw. Dit was echter niet het grootste gevaar. Vuur- en waterrisico's hebben de inwoners regelmatig bedreigd. Vallon, een dorp onder het bestuur van Septimontaine of een onafhankelijke gemeenschap van 1738 tot 1811, probeerde het leven van iedereen te regelen binnen een beperkend maar noodzakelijk kader om aan de calamiteiten te ontsnappen.
De nesteling van de boerderijen en hun bijgebouwen, de uitgestrekte met sparrenhout bedekte gebieden, verklaren hoe een brand zich snel verspreidt en een ramp wordt. De prachtige schoorsteenmantel in grijze of gouden tinten wordt gemakkelijk in brand gestoken omdat de boerderijen grote hooireservaten herbergen. Overstromingen, een ander gevaar, kwamen regelmatig voor en vereisten toezicht totdat de dijken van de rivieren Giffre en Clévieux de risico's verminderden. Het dagelijkse leven speelt zich af tussen de beschutte ingangen, verwarmd door de opkomende zon, de moestuinen voor het huis en de naburige boomgaarden. Van de bijenstal tot de graanschuur, van de schuur tot het huis, komen en gaan hun gasten, die ernaar streven om boerderijen en bijgebouwen te onderhouden, zo dicht bij elkaar, zo gelijkaardig in hun materialen en lay-out dat men zou kunnen denken dat ze op elkaar lijken.Geen eentonigheid in de architectuur! Als u door het gehucht wandelt, kunt u de verschillende galerijen zien, met rechthoekige spijlen of uitgesneden balustrades, en kunt u de afwisseling van steen en hout opmerken, evenals de ventilatieopeningen in de hooizolders die boven de woningen liggen. Twee komma's samen trekken stierenhoorn, harten, vlammen, vier vormen een kromlijnige svastika. Elders worden de symbolen van de kaartspelen gebruikt. Dichter bij de toegangsdeuren onthullen de gebeeldhouwde zuilen en lateien de smaak van de bewoners, die achter een schijnbare soberheid een eenvoudige en discrete uitstraling zoeken die gekenmerkt wordt door traditie.
