Street Art : Avroy - Guillemins

Luik en Hasselt zijn sinds 2016 met elkaar verbonden via twee werken, één in elke stad. De band tussen de twee steden gaat echter nog veel verder terug in de tijd, meer bepaald tot in de middeleeuwen. Hasselt behoorde namelijk tot het prinsbisdom Luik, opgericht in 980, waarvan Luik de hoofdstad was. Deze ridders in harnas hoeven dan ook niet te verbazen. Het werk van Honet tovert een glimlach op ons gezicht door de attributen die hij aan de ridders geeft. Zo zien we een ridder met het embleem van Luik maar ook één met een narrenhoed en een prei. Een andere ridder met een beulenmuts staat voor de dood en draagt een blasoen met een zeis. Het is onduidelijk of de ridders op de vlucht sloegen voor het enorme slangenhoofd of voor deze ‘ridder.beul’. Verder is het zwaard versierd met vele letters. Hoewel de initialen ‘LG’ duidelijk verwijzen naar Luik en het jaar ‘2016’ in Romeinse cijfers geschreven is zijn de meeste letters een verwijzing naar Honet. 

De tegenstelling tussen liefde als thema en de krachtige vuist van dit werk vormt een interessant contrast. Uitgestrekt, naar voren of in de lucht heeft de vuist altijd een sterke symboliek gehad, een symboliek die uitnodigt tot actie en zelfs confrontatie. Net zoals in veel andere werken behandelt S.P.Y.K. het onderwerp met veel realisme. Hij brengt de kleur en de textuur van de huid prachtig tot hun recht, en toont de plooien van elk kootje. Daarnaast slaagt hij erin om de glans van het metaal te recreëren in de ringen die het woord ‘love’ vormen. Het monumentale karakter van het werk wordt nog versterkt door het rode kleurverloop waarvan de soberheid contrasteert met het realisme van de vuist. 

In tegenstelling tot wat een snelle blik doet geloven, is deze wirwar van gekleurde letters geen toeval. Een nadere blik onthult al snel de woorden en betekenis achter deze esthetische mix: «Shake hands». Een werk dat mensen uitnodigt om elkaar te ontmoeten en samen te werken in wederzijds respect. Het is een mooie boodschap, op een steenworp afstand van station Guillemins, een belangrijke toegangspoort tot de stad. Deze Britse graffitikunstenaar speelt graag met letters (door ze te verdraaien, uit te rekken, over elkaar heen te leggen, enz. Maar daar houdt zijn artistieke benadering niet op: zijn creaties brengen altijd een boodschap over die ons vaak aan het denken zet, soms vragen stelt en altijd amuseert.

De tekening met zwarte lijnen op een witte achtergrond is karakteristiek voor het werk van Noir Artiste. Ook dit werk toont de minutieuze en nauwkeurige, haast chirurgische aanpak van zijn werken. De compositie toont een soort hersenschim, een bizarre combinatie van een vis, een vogel en een katachtige. Hij lijkt wanhopig te lopen achter de tijd die hem onvermijdelijk wegglipt. Dit schepsel is een echte metamorfose van verschillende dieren. Het werd in 2016 gemaakt voor het Métamorphose-festival. Zoals de naam al aangeeft, zette dit festival de transformatie van verschillende plaatsen in het Luikse in de kijker. In Luik was het festival de uitgelezen gelegenheid om de opening van het museum en de inwijding van de voetgangersbrug La Belle-Liégeoise in de kijker te zetten. Ze bevinden zich aan weerszijden van deze mysterieuze schim. 

L’homme de la Meuse. Sommige Luikenaren herinneren zich misschien nog dat Sozyone ooit een kunstwerk heeft gemaakt op een gevel aan de kruising van de Rue Nagelmackers en de Quai Sur-Meuse. Vandaag is het werk verdwenen. Het werk was overigens veel kleiner dan ‘L’homme de la Meuse’. Dergelijke monumentale werken komen zelden in Wallonië voor! Het oplettende oog herkent onmiddellijk de stijl van Sozyone, met een figuur met een gezicht dat zo karakteristiek is en toch zo anoniem. De trekken worden nauwelijks geschetst door een spel van verschillende kleurvormen. Zoals gebruikelijk in het werk van Sozyone toont de compositie een man in een zwart pak met een bolhoed en talrijke vogels. Elementen waar René Magritte ook dol op was. Sozyones werk is echter origineler omdat hij twee gevels gebruikt. De kunstenaar speelt uitdagend met het perspectief door ons alleen het bovenste en onderste deel van de figuur te laten zien, de rest wordt gesuggereerd door de afstand. 

Jérémy Goffart dompelt ons onder in de jazzwereld met dit prachtige portret van Chet Baker, een wereldberoemde jazzmuzikant die meerdere keren naar Luik is gekomen. Baker wordt voorgesteld met zijn favoriete instrument: de trompet. Uit de trompet komen er echter geen muzieknoten maar een golf van lichte kleuren. Mogelijk zijn ze een manier om de emoties van de spelende muzikant over te dragen. Ze verwijzen naar de imaginaire wereld van de jazzmuziek en de muziekstijl van Chet Baker. 

Dit werk is ongetwijfeld een van de oudst bewaarde werken binnen het Paliss’art-project. Zonder echt te verrassen toont dit eerbetoon aan de jazzmuziek drie spelende jazzmuzikanten (basgitaar, trompet en saxofoon) voor een stedelijk panorama dat niet noodzakelijk een voorstelling van Luik is. Enkel een aantal woningen met wat meer kleur doorbreken deze eenkleurige achtergrond.