Het westelijke deel van Scherdemaal

De straat klimt naar de top van een zeer open plateau dat eruitziet als een voorstedelijk dorp. Dit is het meest westelijke deel van het plateau van Scherdemaal (zie de brochure Het Park system) dat nu van haar hoofddeel wordt gescheiden door de Ring.

Tegenover de brug over de Ring staat een eigentijds wooncomplex waarvan de kleurrijke vormgeving niet zonder belang is. Het gaat om zesendertig passieve en zeer energiezuinige sociale woningen, gebouwd door de BGHM (Brusselse Gewestelijke Huisvestingsmaatschappij).

In de Scherdemaalstraat valt al meteen het verschil tussen twee bouwstijlen op: aan de even kant staan vier kleine bakstenen rijhuizen die doen denken aan de oude huizen van de landarbeiders en de eerste bewoners van de straat. Op het nr. 62 staat een interessant art-decohuis met een mooie bloemenconsole
onder de erker.

Aan de oneven kant staat een villa buiten de rooilijn, in het midden van haar tuin. Verder is deze kant niet meer bebouwd. We kijken uit op een landelijk landschap, onderbroken door een paar boerderijgebouwen. Het reikt tot aan de rand van de lagergelegen Appelboomstraat waar een rij esdoorns het uitzicht afsluit.

Links opent zich de Soetkindreef. Alleen de even kant is bebouwd. Aan het einde van het veld, aan de rechterkant, staat een grootbladige linde in de gewestelijke Inventaris van de opmerkelijke bomen is opgenomen als de drieentwintigste grootste lindeboom in zijn soort.

Nummer 32 is een voormalige boerderij die loodrecht op de weg is gebouwd, nummer 36 een prachtige modernistische villa in de pakketbootstijl (jaren 1930).

Voor nummer 44, een mooi huis in cottagestijl met een grote luifel, staat weer een opmerkelijke lindeboom, nu met kleine bladeren.

Een pad aan de rechterkant leidt naar Tijl Uilenspiegeldreef, waar nog een mooi huis in cottagestijl staat. De andere huizen in de straat ontlenen het vocabularium van de Robbedoesstijl uit de jaren 1950 (de stijl die
Franquin gebruikte voor dit personage: zeer geometrisch en strak met veel grote ramen, ook wel "Stijl 58" genoemd aangezien het de stijl was van de meeste paviljoenen van de Expo). De neocottage-elementen vinden we terug in alle voorstedelijke wijken uit die tijd (zie de brochure Het Park System).

Aan het einde van de dreef, aan weerszijden van de Scherdemaalstraat, staan drie imposante atlasceders waarvan de eerste werd geknot. Het beeld vanaf de onderkant van het kruispunt is vrij indrukwekkend. Aan de rechterkant vormen de huizen een interessant ensemble uit de jaren 1930.

Deze steile straat verbindt het plateau met de Pedevallei. Op de weg naar beneden zien we een vernaculaire landbouw- of op zijn minst landelijke architectuur.

Nummer 223 is een interessant art-decohuis geïnspireerd op de pakketbootstijl (vorm van de erker, verticaliteit van de travee van de inkomdeur) met een hangar die typisch is voor tuinbouwbedrijven.

Nummer 227, ernaast, is een mooi neorenaissancegebouw met een verhoogde ingang en balustrade waarachter een grote tuin met bomen schuilgaat.

Op nummer 241 staat nog een vierkantshoeve, de Snoeckhoeve, die is opgenomen is in de Inventaris van het bouwkundig erfgoed van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. De hoeve is nog steeds in bedrijf. Passanten kunnen er aardappelen kopen en op de achtergelegen weilanden graast nog het vee.

Nummer 284 getuigt van de tijd toen het clubhuis en de kleedkamers van RSCA-Rugby er gevestigd waren; Inmiddels beschikt de club over ultramoderne faciliteiten in de buurt van de Pede. Op de muur van de oude douches zien we een graffiti met een rugbyspeler in actie. Het aangrenzende beboste braakland werd recent ontwikkeld; een kronkelend pad leidt door deze hazelnootboomgaard die de mooie naam La Boisette draagt.

De Scherdemaalstraat eindigt aan de rand van de regionale vijver van de Pede, op het punt waar de beek een bocht maakt om zich bij de Haasstraat te voegen.

Iets daarvóór loopt een buurtweg aan de rechterkant onder een rij populieren door naar het Rietveld van Neerpede (zie Pedevallei).