A Lévignacq, circuit du Moulin Neuf

Eeuwenlang zijn vele pelgrims van hun route afgeweken om de kerk van Lévignacq en haar klokkentoren te komen bewonderen. Dit monumentale gebouw dateert uit de 14e eeuw en onderscheidt zich door een prachtig beschilderd eiken plafond. Grote schilderijen zoals het Huwelijk van de Maagd en de Agonie van Christus sieren de muren van de kerk. Het hoogtepunt van de voorstelling is het duidelijke picturale onderscheid tussen het hoofdgedeelte van de kerk en het koorgewelf. Eeuwenlang verborgen onder het pleisterwerk, zijn deze scènes uit het Oude Testament stille getuigen van het verstrijken van de tijd en de generaties die erdoorheen zijn gegaan.

De molens, vertrouwde gebouwen op het Franse platteland, maken ook deel uit van de Gasconse identiteit. In de 19e eeuw waren er drie in de buurt van Lévignacq. Die van Uza, moulin de la Fonderie genoemd naar de beroemde smederijen van Uza, die van Moulin Neuf, ook moulin de Bernichau(t) genoemd, en Moulin-Vieux. Alle drie waren het meelfabrieken, maar soms werd er geëxperimenteerd, al dan niet met succes, met de werking van zagen. In 1877 werd de Moulin-Vieux verdubbeld om dergelijke machines voor houtbewerking aan te drijven. Vandaag de dag is Moulin-Vieux vervangen door een viskwekerij.

Gemmage is een traditionele activiteit die erin bestaat de den te verwonden om de hars eruit te halen. Deze complexe, geurige stof verschilt van het sap (het "bloed" van de boom), maar is een genezend middel en een afweermiddel voor insecten. In de 19e eeuw en in de eerste helft van de 20e eeuw telde elk dorp tientallen edelsteenmakers. De distillatie van de hars leverde terpentijn en colofonium op, twee stoffen die werden gebruikt voor de vervaardiging van vernis, verf, geneesmiddelen en huishoudelijke producten. De wereldwijde concurrentie maakte in de jaren tachtig een einde aan deze traditionele activiteit.

Deze toegangswegen, ook wel DFCI-paden genoemd, lopen kriskras door het immense bosmassief van de Landes, waardoor brandweerlieden gemakkelijker toegang krijgen tot verbrande gebieden. Hoewel de grote branden van 1947 en 1949 nog steeds in het geheugen gegrift staan, mogen we de branden die tussen 1730 en 1755 plaatsvonden niet vergeten. In die tijd was de bevolking nog kwetsbaarder voor deze monsterontploffingen, en als de muren van vuur te hoog waren, was de oplossing vaak om te schuilen in een nabijgelegen dorp en te bidden voor regen...