A Vielle-Saint-Girons, circuit des Tucs

De sauveté van Saint-Girons was een gebied begrensd door 4 zuilen (waarvan er nu nog 2 over zijn) rond de kerk die dateert uit de 12e eeuw. De ruimte van de sauveté, waarover werd onderhandeld tussen de religieuze autoriteiten en de plaatselijke heer, was bedoeld om een zone van exploitatie en vestiging te creëren. Vluchtelingen, zwervers en onterfden konden er hun toevlucht zoeken en in veiligheid blijven. In het departement schijnen alleen Bougue, Gabarret en Mimizan ook reddingswerkers te hebben gehuisvest.

In de 19e eeuw werd de watervoorziening nog verzorgd door gegraven putten die vervuild konden raken, met name door uitwerpselen van dieren, een reëel probleem voor de volksgezondheid. Henri Crouzet, een ingenieur van de Ponts et Chaussées, vond de oplossing door talrijke filterputten te installeren in de Landes. Deze putten zijn bekleed met een gladde coating op kalkbasis die zorgt voor een goede afdichting van de wanden. Een laag kiezelstenen en houtskool op de bodem van de put filtert ook ongewenste organische bestanddelen uit. In Saint-Girons werd de eerste filterput die gebouwd werd bij toeval herontdekt, tijdens werkzaamheden in het stadscentrum. Sindsdien beschermt een glazen piramide deze vernuftige schat en wordt hij aan voorbijgangers getoond.

Saint Girons de Lest lag enkele kilometers ten westen van de huidige stad Saint Girons. De term Lest is hoogstwaarschijnlijk een samentrekking van het Gasconse woord "l'estay" dat een lagune of estuarium betekent, wat misschien wijst op de aanwezigheid van een lagunekust vóór de invasie van het zand in de 14e eeuw. Dit kurkeikenbos beschutte de laatste boerderij van het dorp Saint Girons de Lest, dat onder het zand verdween. De overblijfselen van de kerk van dit dorp, die in 1734 werd verlaten, zijn nog te zien op de top van de Tuc de la Capere, een paar honderd meter verderop.